لازمه این نگرش البته تفکر نکردن به نتیجه‌ای است که باعث شد دیگر حرفی از جابجایی رکوردهای رویایی مثل تکرار آن 14 برد تاریخی دوران سلطانی به میان نیاید. پرسپولیس در انزلی نبرد و البته این اتفاقی بود که حتی می‌شد در میانه‌های فصل یا روزهایی که علی دایی تیمش را به اوج جاه‌طلبی نزدیک کرده بود پیش‌بینی‌اش کرد. می‌شد حدس زد تیمی که در سه مسابقه متوالی باخته و پنج هفته نبرده، این بار در جدال بزرگ هفته برای نباختن می‌آید و حتی نوع بازی‌اش فراتر از واژه خطرناک «انتحاری» تعریف می‌شود. البته می‌شود وقت‌کشی یا استفاده از امتیاز میزبانی را به جزییات همین نمایش انتحاری ربط داد، چه در فوتبال امروز برای امتیاز گرفتن در هفته‌های پایانی که هم دروازه‌ها تنگ‌تر است و هم دید مهاجمان کمتر می‌شود، باید دست به هر کاری زد تا آخر فصل شرمنده مربی، مدیر و هوادار نشد!

«پرسپولیس خوب بازی کرد.» احتمالا این جمله را طی دو روز اخیر در میان نقل قول‌های هواداران تیم سرخ پایتخت شنیده‌اید. هرچند که پشت بند این جمله، جملاتی مثل «حیف شد»، «می‌توانستیم ببریم» یا «بدشانس بودیم» هم می‌آید

 اما شاید مهمترین نکته در میان تمام این حرف‌ها همان «خوب بازی کردن» باشد. خوب بودنی که رضایت نسبی را باعث شده و نبردن و امیدوار نماندن به رکوردشکنی را زیر سایه قرار داده است.
پرسپولیس در زمین سفت انزلی زمینگیر نشد اما کامیاب هم نشد. تنها رهاورد تیم دایی تک امتیازی بود که حداقل دو روز مجموعه سرخ را به جایگاه سومی و تداوم وادادن‌های رقبا امیدوار نگه دارد. پرسپولیس در انزلی نبرد اما این مساوی از یک وجه قابل توجه نسبت به برد هفته پیش مقابل فولاد دست و پا بسته در ورزشگاه آزادی ارزش بیشتری داشت. شاید شیرینی پنجمین پیروزی متوالی در لیگ، ضعف نمایش قرمزها مقابل فولاد را عیان نکرد اما در انزلی همه آن ضعف‌ها تبدیل به قوت شد، با این تفاوت که آنهایی که هفته پیش به بردی دیگر و رکورد 7 پیروزی پیاپی لبخند می‌زدند این بار از نمایش کامل‌تر تیم محبوب‌شان خنده‌ای نه روی لب، بلکه در دل داشتند.

جاه‌طلبی و تلاش برای رسیدن به هدف تا لحظه پایانی و خروج از پوسته «متوسط بودن»؛ این همان اتفاقی است که در بندر شمالی افتاد و آن خنده ته دلی را باعث شد. مسائل فنی به کنار اما پرسپولیس در انزلی همانی بود که همیشه باید باشد. احساس نیاز به همیشه خوب بودن، همانی که در فریادهای کریم باقری بر سر همبازیانش یا به دنبال توپ دویدن کاپیتان در همه جای زمین تجلی می‌یافت، عصر جمعه به ساق‌های تمام آن قرمزپوشان رسیده بود تا جایی که می‌شد آمار نزدیک به 30 خطای تیم قرمز را نه به عنوان مظهر خشونت بلکه به نشانه بهتر شدن تیم شناخت.
بله، پرسپولیس بهتر شده و این پیشرفت همان نکته‌ای است که اگر هم فاصله‌ها زیاد شد و قهرمانی میسر نشد، بسیاری از اهالی فوتبال را به پرسپولیس مدل 89 امیدوار کند.

 نوشته شده توسط محمد پرسپولیسی(محمد حسین ) در یکشنبه 88/12/23 و ساعت 6:45 عصر | نظرات دیگران()