وبلاگ تیفوسیهای پرسپولیس ایران (OnlyPersPolis)
1- به نظر می‌رسد عادت به دیدن نیمه پر لیوان و بی‌توجهی مطلق به آنچه در نیمه خالی می‌گذرد، رفته رفته تبدیل به یک اپیدمی مرگبار در فدراسیون فوتبال کشورمان و بین تمامی گردانندگان این رشته ورزشی می‌شود.
شاید باورکردنی نباشد، اما با گذشت 72 ساعت از اشتباه ویرانگر مرتضی کریمی، کمک‌داور دوم داربی 69 در مردود اعلام کردن گل سالم سرخپوشان، هنوز همه مقامات و مسوولان هیجان زده‌اند و دارند با شعف به یکدیگر تبریک میگویند؛ از پیمان یوسفی در تلویزیون کشورمان گرفته تا کارشناس داوری وابسته به فدراسیون و از مجری برنامه «ورزش از نگاه من!» گرفته تا داور داربی و شخص کمک‌داور خاطی که دسته گل کذایی را به آب داد.
تمام دوستان به شدت درگیر تماشای نیمه به اصطلاح پر لیوان شده‌اند و از اینکه پرسپولیسی‌ها بعد از ربوده شدن گل سالم و سرنوشت‌سازشان ورزشگاه را روی سر خودشان نگذاشته‌اند، به عنوان یک اتفاق میمون و مبارک یاد می‌کنند. عجب!
حالا این همه آرامش یعنی آنکه همه چیز حل است و اصولا فدای سر فدراسیون فوتبال و رییس خوش سفر کمیته داورانش که گزینه‌های انتخابی او، به راحتی آب خوردن داربی را از مسیر اصلی‌اش خارج کردند؟ یعنی حالا که صدای مردم، یا از سر فرهیختگی سریع‌السیر یا از سر بی‌حالی و یا از سر ناامیدی بابت عقیم ماندن اعتراضات قبلی در نیامده، انگار نه انگار که یک پرچم نادرست، نسخه مرگ برای یک باشگاه پرهوادار پیچیده و کادر فنی‌اش را تا مرز متلاشی شدن پیش برده؟ حالا باید همه با هم خوشحال باشیم و لبخند بزنیم؟ با شماییم آقای عنایت، آقای کفاشیان! ضعف داوری فقط وقتی بحران است که ملت عصر جمعه را به فریادهای خشمگینانه و فراتر از خط قرمزشان بیالایند یا بازیکنان دعوا راه بیندازند؟ یعنی الان که «خون» راه نیفتاده، نمی‌شود فهمید داوری این فوتبال هم مثل همه‌جایش رو به زوال و نابودی است؟ آیا موعد خودفریبی و ماله‌کشی هنوز به پایان نرسیده اساتید محترم؟! وضعیت اسفبار امروز داوری ایران که به وضوح خودش را در حضور کمرنگ کشورمان در مسابقات جام جهانی و تحقیرآمیزتر و تامل‌برانگیزتر از آن، در بازی‌های جام غرب آسیا نشان می‌دهد، دقیقا زبان حال تشکیلاتی است که از مدت‌ها پیش، خودش را به خواب زده و با سلاح تفسیر و توجیه، به نبرد منتقدانش می‌رود. روزی که سهم ما از تمام جام‌جهانی با همه بزرگی و شکوهش فقط یک پرچم کمک‌داوری شد، مثل همیشه به پناهگاه سست و لرزان «خوش‌خیالی» پناه بردیم تا گمان کنیم مورد بی‌محلی قرار گرفتن در بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان، آنقدرها هم اتفاق تلخی نیست، اما اعلام فهرست داوران جام ملت‌های آسیا و باز به ارث رسیدن همان تک پرچم از قاره به این بزرگی برای ما، نشان داد حتی سیاست‌گذاران تنبل و کم‌هوش AFC هم «حقیقت» داوری در ایران را می‌دانند و خام «خیال» خوش مردانی نمی‌شوند که به زعامت سرکرده پرادعایشان، زیر بار خطای نگرفته نمی‌روند و آفساید به دروغ اعلام شده را گردن نمی‌گیرند. مهم نیست جعبه‌های شیرینی در خیابان سئول، هنوز تاب تحمل کام‌های تلخ و خشکیده آقایان را دارد یا نه، مهم این است که قضاوت ناشیانه کادر پرادعای داوری داربی 69 در یکی از معدود اتفاقات این مسابقه کم‌حادثه نیز به همه اسناد عقبگرد و ناتوانی‌های فوتبال ایران در این حوزه ضمیمه خواهد شد تا چه‌بسا برای ادوار آینده جام‌جهانی و جام ملت‌ها، همین یک پرچم را هم نداشته باشیم!
2- بله؛ همه دیدند که روی سکوهای آزادی، هیچ‌کس واکنش «بنفش» نشان نداد، حتی بازیکنان و مربیان هم پس از خطای مرگبار کادر از خود متشکر داوری، آرام‌تر از چیزی که تصور می‌شد به نظر می‌رسیدند. خب، حالا تکلیف چیست؟
3- بگذارید فدراسیون‌نشین‌ها همچنان لبخند بزنند و به هم تبریک بگویند که ذبح یک تیم توسط آنها در روز روشن، عقوبت جبران‌ناپذیری به همراه نداشته، اما «حقیقت» هرگز از قافله «خیال» عقب نمی‌ماند.
4- حربه سپردن داوری داربی تهران به قاضیان ایرانی برای ایجاد فضای مصنوعی پیشرفت داوری در کشورمان هم جواب نداد و اتفاقا بدترین خبرها در یکی، دو دهه گذشته، در همین سال‌هایی به گوش رسید که برخ داوران ما با غرور کاذبشان مشغول اداره یک بازی کم‌رمق و البته ارایه مشتی اشتباه باورنکردنی بودند اما هیچکدام اینها، نباید اوقات آقای رییس و دار و دسته‌اش را تلخ کند. بفرمایید تبریک بگویید دوستان؛ می‌شنویم و ساکت می‌مانیم!
نویسنده: رسول بهروش
نوشته شده توسط محمد پرسپولیسی(محمد حسین ) در دوشنبه 89/7/26 و ساعت 1:47 عصر | نظرات دیگران()
.jpg)
